جامعه روحانیت مبارز، آیت الله طالقانی و جمعیت ایرانی دفاع از حقوق بشر به وسیله ی اعلامیه هایی از مردم دعوت کردند تا در راهپیمایی روز تاسوعا و عاشورا شرکت کنند. آیت الله طالقانی گفته بود که در ساعت نه صبح روز یکشنبه از مقابل منزل خود در پیچ شمیران حرکت خواهد کرد. در حالی که مطبوعات در اعتصاب به سر می بردند و رادیو و تلویزیون در دست دولت نظامی بود، نوع تازه ای از اطلاع رسانی در ایران تجربه شد: اعلامیه ها، دیوار نوشته ها و هزاران جوان و نوجوانی که خبر را روی مقواهایی نوشته و در شهر می گرداندند. خبر به شهرستان ها هم رسید و صبح عاشورا در تمام ایران، عزاداری مردم به تظاهرات ضد دولتی تبدیل شد. دولت نظامی اعلام کرد برپایی عزاداری در تاسوعا و عاشورا آزاد است و یک ساع نیز از ساعات منع عبور و مرور کم کرد، اما مردم که به جای علم و کتل هزاران پلاکارد با جمله هایی تند علیه حکومت و هزاران عکس از دشمنان تاریخی شاه؛ و مبارزین و شهدا را حمل می کردند، هر لحظه منتظر وقوع حادثه ای تازه یا آغاز درگیری یا تیراندازی بودند. آنها اسم، نشانی و گروه خود خود و کودکانشان را نوشته و در جیب لباس هایشان گذاشته بودند تا در صورت درگیری یا شهادت، قابل شناسایی باشند. مسیر اصلی راهپیمایی در تهران از پیچ شمیران تا میدان -شهیاد که مردم آن را آزادی می نامیدند- بود. راه طولانی بود و راهپیمایی ساعت ها طول می کشید. به همین خاطر خانه های سر راه از مردم با آب و شربت و ساندویچ پذیرایی می کردند. چند مینی بوس در کنار جمعیت به سختی حرکت می کرد تا کودکان و سالمندانی که خسته بودند، بتوانند سوار شوند و چند دقیقه ای استراحت کنند. کمیته ی تظاهرات برای هماهنگ کردن شعارها با صدها بلندگو تمام مسیر از پوشش داده بود، شعارهای آن روز همچون نوحه های عزاداری ماه محرم بیشتر آهنگین و سرودگونه بود و هنگامی که از دهان میلیون ها نفر، همزمان و هماهنگ بر می آمد، شکوهی افسانه ای می یافت. صدها عکاس، خبرنگار و تصویربردار روی سقف ماشین هایی که به سختی میان جمعیت حرکت می کردند، ایستاده بودند و از پشت بام خانه های مشرف بر خیابان، این راهپیمایی تاریخی را ضبط می کردند. آنچه در این راهپیمایی جلوه ای ویژه داشت، حضور صدها زندانی سیاسی آزاد شده بود که در صف اول راهپیمایان حرکت می کردند. هنگام بازگشت از این تظاهرات، مردم قرار راهپیمایی فردا را گذاشتند. رژیم به سرعت دست به اقدامات امنیتی زد.